ในสมัยก่อน ผู้คนในเมืองเพชรบูรณ์นิยมใช้ขนส่งมวลชนชนิดหนึ่ง นั่นคือสามล้อรับจ้าง ซึ่งเป็นสามล้อปั่น โดยใช้แรงคนในการถีบบันไดรถเพื่อขับเคลื่อนไป ต่อมา มีการนำเครื่องรถมอเตอร์ไซด์มาติดตั้งเพื่อออกกำลังแทนแรงคน พวกคนขับสามล้อจึงพากันเปลี่ยนโดยใส่เครื่องยนต์กันหมดแทบทุกคัน จึงเป็นที่นิยมใช้บริการของประชาชน จนมีคิวจอดสามล้อจะมีอยู่ตามชุมชนทั่ว ๆ ไปของเมืองเพชรบูรณ์ รวมแล้วเคยมีถึง 600 กว่าคัน ..
ในเวลานั้น การนำสามล้อปั่นมาติดเครื่องยนต์ ถือว่าเป็นการดัดแปลงรถ อันเป็นการผิดกฎหมาย และไม่สามารถตีทะเบียนเป็นรถรับจ้างได้ เพราะรถแบบนี้เป็นการดัดแปลงใหม่ ไม่เข้าข่ายคำจำกัดความของชนิดรถยนต์ตามกฎหมายที่จะตีทะเบียนได้แต่อย่างใด เพราะกฎหมายในสมัยนั้น รับรองแต่เพียง .. รถสามล้อ คือรถสามล้อปั่น สามล้อเครื่อง คือ รถตุ๊ก ๆ ส่วนสามล้อติดเครื่องยนต์นั้น ยังไม่มีกำหนด จึงถือว่าผิดกฎหมาย ตำรวจจราจรจึงดำเนินการจับปรับตามกฎหมาย .. ชาวสามล้อติดเครื่องทั้งที่เมืองเพชรบูรณ์และเมืองหล่มสักจึงได้รับความเดือดร้อนเป็นอันมาก .. ชาวสามล้อทั้งหมดกว่า 1000 คันจึงได้เดินขบวนมาหาผมในฐานะสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรจังหวัดเพชรบูร์เพื่อขอความช่วยเหลือขอให้ช่วยเหลือ
จากเหตุการณ์นี้ เมื่อ พ.ศ. 2530 ผมจึงได้ร่วมผลักดันให้มีการผ่อนผันการจับกุมจากตำรวจจราจรไปก่อน จากนั้น ได้เสนอแก้กฎหมายในสภาผู้แทนราษฎร เพื่อให้รองรับรถยนต์สามล้อดัดแปลงแบบนี้ ให้เข้าเป็นประเภทรถยนต์ชนิดหนึ่ง โดยมีการออกแบบโครงสร้างตัวรถให้มีความปลอดภัยและมั่นคงแข็งแรง ทำหลังคาให้ยาวจากที่นั่งผู้โดยสารไปจนถึงคนขับ มีกระจกปิดด้านหน้า และมีจัดระเบียบการควบคุม เช่น การทำใบขับขี่ ระเบียบการจอด เครื่องแต่งกาย ฯลฯ ซึ่งคนขับสามล้อทุกคนก็ปฏิบัติตามเป็นอย่างดีกันทุกคน .. สามล้อติดเครื่องเมืองเพชรบูรณ์จึงสามารถจดทะเบียนเป็นรถยนต์รับจ้างสาธารณะ วิ่งรับส่งผู้โดยสารแบบถูกกฎหมายได้จวบจนทุกวันนี้
ดร.วิศัลย์ โฆษิตานนท์ 